Een daverende donderklap had ons opgeschrikt. Het had griezelig dichtbij geklonken, alsof het in de garage was. Ik had de radio aangezet om de donder niet te hoeven horen en toen opeens was Lars op een idee gekomen door die muziek.
‘De G-sleutel, dat is een vet logo! Ik ken hem van mijn
pianoboek,’ had Lars geroepen. ‘Hij staat in de notenbalk.’
Voor de G-kracht-club had hij meteen ook een dubbele
G-sleutel getekend in de vorm van de looping van de
achtbaan. De anderen hadden het meteen oké gevonden
als logo.

Sam had nog wel even gesputterd toen ik op mijn T-shirt
het logo met wortels en radijsjes versierde.
Op de achterkant van mijn T-shirt had ik ook nog eens
een soeppan gezet met tekst eronder.
‘Reclame rijmt toch best vaak? Proef soep uit de soeppan,
krijgt niemand genoeg van!’
Hoe meer rijm, hoe beter.

Het was stom toeval dat we die krantenfoto  hadden ontdekt die ochtend. Dat kwam eigenlijk door de regen. Na het ontbijt waren we naar binnen gevlucht en Diet had stiften en witte shirts, die we konden gaan versieren. De stiften waren textielstiften die Diet speciaal voor regenweer had gekocht.

‘Is er ook papier?’ Sam was bij de tafel blijven staan. ‘Want we moeten nog reclame maken voor ons optreden in de muziektent.’
‘Reclamebureau Spikes en co,’ had Lars gezegd met een hand vlak boven Sams haar. Kelly was alvast een lijst van reclameplekken gaan opstellen. Ze had er 29 bedacht. De gymzaal, de supermarkt, de bushaltes en nog zo wat. Daar konden we allemaal reclame voor de soepactie hangen ….

Lars had gerijmd: ‘Proef soep uit de soeppan, Doe goed, voel je goed man!’
En Sam had goedkeurend geroepen: ‘Oe, oe.’
Maar Kelly had krullen rond haar pan getekend. Daaronder had ze in dikke letters geschreven: ‘Proef soep, kom in de rij,
Doe goed, koop verwennerij!’
Want haar tante Esselien zei dat woord altijd. Verwennerij.
‘En die kookt altijd soep. Dus …’
‘Dus …’ hadden we met ons drieën geroepen.

Zo hadden we allerlei plannetjes voor reclame. Sam had er foto’s van gemaakt met zijn telefoon.